ଭାରତ ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୫ ବର୍ଷ ପୁରଣ କରିସାରିଛି। ମହା ଆଡମ୍ବର ସହ ୭୬ତମ ବର୍ଷରେ ପାଦ ଥାପିଛି ବିଶ୍ୱର ସର୍ବବୃହତ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଦେଶ ଭାରତ । ଏହି ଅବସରରେ ୭୫ ସପ୍ତାହର ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସହ “ହର ଘର ତ୍ରିରଙ୍ଗା” ଭଳି ଅଭିଯାନ ସଫଳତାର ସହ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଛି । ୭୫ ବର୍ଷ ପୂର୍ତ୍ତି ଅଧିକ ଉତ୍ସାହପ୍ରଦ କରିବା ପାଇଁ ନିକଟରେ ଫ୍ଲାଗ୍ କୋଡ୍ ରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଇଥିଲା । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଆଜି ସମସ୍ତେ ଘରେ ଘରେ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ଧ୍ବଜ ଉଡାଇଛନ୍ତି । ଅବଶ୍ୟ ଖଦି ଭଳି ବିଚାର ଜାତୀୟ ପତାକା ତିଆରି ପାଇଁ ଆଉ ଅର୍ନୀବାର୍ଯ୍ୟ ନୁହେଁ ନିୟମଟି ଅନେକଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଛି । ଧ୍ବଜ ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ ଓ ଅସମ୍ମାନ ଉଭୟ ପ୍ରକାରର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଶର କୋଣ ଅନୁକୋଣରୁ ମିଳିଛି । ଏଭଳି ଏକ ସମୟ ଆଜି ଉପନିତ ହୋଇଛି ଯେଉଁଠି ରାଷ୍ଟ୍ରପ୍ରେମରେ ଉଦବୁଦ୍ଧ ହୋଇଛି ପ୍ରତିଟି ଭାରତୀୟଙ୍କ ପ୍ରାଣ । ଏଭଳି ସମୟରେ ୭୫ ବର୍ଷର ସଫଳତା ଓ ବିଫଳତାର ତର୍ଜମା ସହ ଆଗାମୀ ୨୫ ବର୍ଷ ଅର୍ଥାତ ସ୍ୱାଧୀନତାର ଶହେତମ ବର୍ଷ ୨୦୪୭ ବେଳକୁ ଭାରତକୁ କେଉଁ ଭଳି ଦେଖିବାକୁ ଆମେ ଭାରତୀୟ ଚାହୁଁ ସେ ଚର୍ଚ୍ଚା ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ।
ରାଷ୍ଟ୍ରପର୍ବର ଏ ସମୟରେ ସ୍ଵତଃପ୍ରବୃତ୍ତ ଭାବେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ରତା ସଂଗ୍ରାମର ବଳିଦାନ ଓ ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କ ନିଷ୍ଠା ଓ ଦେଶପ୍ରେମର ଜୟଜୟକାର ହୋଇଛି । ଇତିହାସର ପୁନଃଅବଲୋକନ ସମୟରେ ଆମେ ଅନେକ କଥା ଶିକ୍ଷା ପାଇଛୁ । କେଉଁ ପଦକ୍ଷେପ ଭୁଲ ଥିଲା ଓ କେଉଁଟି ଠିକ୍ ତାର ସମୀକ୍ଷା ହୋଇଛି । ପରାଧୀନ ଭାରତକୁ ସ୍ୱାଧୀନ କରିବା ପାଇଁ କିଭଳି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭାରତୀୟ ତ୍ୟାଗ ଓ ତପସ୍ୟା କରିଥିଲେ ସେ କାହାଣୀ ପୁଣି ଜୀବନ୍ତ ହୋଇଛି । ରାଜା ଶାସନ, ଫିରିଙ୍ଗି ଶାସନ ରୁ ଆମେ ସ୍ୱାଧୀନ ଦେଶର ମୁକ୍ତ ନାଗରିକ ହେବାର ଲମ୍ବା ଯାତ୍ରାର ଜଟିଳତା ନଦେଖିବା ଲୋକ ମଧ୍ୟ ଆଜି ଅନୁଭବ କରିପାରୁଛନ୍ତି । ଆଜି ବିଭାଜନର କଷ୍ଟ ମନେପଡ଼ୁଛି କିନ୍ତୁ ୧୯୪୭ ଅଗଷ୍ଟ ୧୪ ଗୁରୁବାର ମଧ୍ୟରାତ୍ରିର ସମ୍ବିଧାନ ପ୍ରଣୟନ ସଭାରୁ ଭାଷି ଉଠୁଥିବା ବିଜୟ ଶଙ୍ଖନାଦ ଆମ କଷ୍ଟ ଲାଘବ କରି ଆମକୁ ଗୌରବାନ୍ବିତ କରଛି । ପଣ୍ଡିତ ନେହେରୁଙ୍କ ସେ ଭାଷଣର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ଶବ୍ଦ ଆମକୁ ଆଜି ମଧ୍ୟ ରୋମାଞ୍ଚିତ କରୁଛି । ‘ଯେତେବେଳେ ସାରା ପୃଥିବୀ ଶୋଇଛି, ଭାରତ ସେତେବେଳେ ସ୍ୱାଧୀନ ହୋଇ ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ଉଠିଛି । ସେ ସମୟ କ୍ବଚିତ ଆସେ ଯେତେବେଳେ ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆକୁ ପାଦ ବଢାଇବାର ସୁଯୋଗ ମିଳେ । ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଶୋଷିତ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିବା ଜାତିର ଆତ୍ମା କଥା କୁହେ’ । ବାସ୍ତବରେ ଅକ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରମ ,ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ସଂଗ୍ରାମ ଓ ମାଟି ମା’ ପ୍ରତି ତ୍ୟାଗ ଓ ତିତିକ୍ଷା ପରେ ତାହା ଥିଲା ମୁକ୍ତ ହୃଦୟରୁ ଉଦଭାସିତ ଆନନ୍ଦର ବାର୍ତ୍ତା ।
ବିଗତ ୭୫ ବର୍ଷର ଯାତ୍ରା ପରେ ଆମ ଭିତରକୁ ଅନେକ ଲୋକ ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦ ଅନୁଭବ କରି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ୟପୁରଣ କରିଛୁ ବୋଲି ଆମେ ଦମ୍ଭରେ କହିପାରୁନୁ । “ହର ଘର ତ୍ରିରଙ୍ଗା” କଥା କହିବା ବେଳେ କେଉଁ ଘର ଅଛି ଯେଉଁଠି ମୁଁ ପତାକା ଉଡାଇବି ସେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁଛି । ତେଣୁ ରାଷ୍ଟ୍ରଭକ୍ତି ମୋ’ ହୃଦୟରେ ଥାଉ ବୋଲି ଅନେକ କହିଛନ୍ତି । ଅବଶ୍ୟ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତରୁ ଆଜି ଦିନର ଭାରତ ଆଡକୁ ଗତି କରିବା ମଧ୍ୟରେ ଦେଶ ବହୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ପରିପକ୍ବ ହୋଇଛି । ୭୫ ବର୍ଷ ଧରି ଦେଶରେ ଲୋକତନ୍ତ୍ର ବଜାୟ ରହିବା ସବୁଠାରୁ ବଡ ଉପଲବ୍ଧି । ଅନେକ ପ୍ରଗତିଶୀଳ ଚିନ୍ତାଧାରା ଏ ମାଟିର ସୃଷ୍ଟି। ପୁରା ବିଶ୍ୱକୁ ଦିଗଦର୍ଶନ ଦେଉଥିବା ଭଳି ମାନବସମ୍ବଳ ଏ ଦେଶର ସନ୍ତାନ । ଏ ମାଟିର ଦର୍ଶନ ଅନେକଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିଛି । ଏ ଦେଶର ସଂସ୍କୃତି, ପରମ୍ପରା ଓ ବିଭିଧତା ମଧ୍ୟରେ ଏକତାର ସୂତ୍ର ବିଶ୍ୱକୁ ହତଚକିତ କରିଛି ।
୨୨ ଭାଷା, ୨ହଜାରରୁ ଅଧିକ ବୋଲି, ୯ଧର୍ମ ବହୁ ପଂଥ, ବହୁ ବିଚାର ମଧ୍ୟରେ ତାଳମେଳ କେବଳ ଭାରତରେ ହିଁ ସମ୍ଭବ ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି । ଏଠି ଦେଶର ପ୍ରଥମ ନିର୍ବାଚନରୁ ଭୋଟଦାନର ଅଧିକାର ଲୋକଙ୍କୁ ମିଳିଛି । ଦେଶର ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ ଅନେକ ନୀତି, ନିୟମ, ଯୋଜନା ପ୍ରଣୟନ ହୋଇଛି । ଏଠି ଖାଦ୍ୟ ନିରାପତ୍ତା ଓ ଶିକ୍ଷା ଅଧିକାରକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ମିଳିଛି । ମେଲେରିଆ,ଟିବି,ପୋଲିଓ ଉପରେ ବିଜୟ ପାଇଁ ଉଦ୍ୟମ ହୋଇଛି । ଏତେ ବଡ ଦେଶ ଏତେ ଜନସଂଖ୍ୟାରେ ଏହା କିଭଳି ସମ୍ଭବ ହେଲା ସେ ସଫଳତା ବିଶ୍ୱକୁ ତାଜୁବ କରିଛି । କ୍ରୀଡ଼ା କ୍ଷେତ୍ରରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଅଧ୍ୟାୟ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଛି । ସିନେମା ଶିଳ୍ପ ବିଶ୍ୱରେ ସର୍ବବୃହତ ବୋଲି ମାନ୍ୟତା ପାଇଛି । ପ୍ରତିରକ୍ଷା ଓ ମହାକାଶ ଗବେଷଣାରେ ବହୁ ବିକଶିତ ଓ ବିକାଶଶୀଳ ରାଷ୍ଟ୍ରକୁ ପଛରେ ପକାଇଛି ଭାରତ । ତା ସତ୍ତ୍ବେ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିବା ସମ୍ଭବ ହୋଇନି ।
New Delhi: Prime Minister Narendra Modi addresses the nation from the ramparts of the Red Fort on the occasion of the 76th Independence Day, in New Delhi, Monday, Aug 15, 2022. (PTI Photo/Kamal Kishore) (PTI08_15_2022_000026A) ଏକଥା ସତ ଯେ ୧୯୪୭ ବେଳକୁ ଯେଉଁ ଅବସ୍ଥାରେ ଇଂରେଜ ଆମକୁ ଛାଡ଼ି ଯାଇଥିଲେ ସେଥିରୁ ଉଠି ଅଣ୍ଟା ସଳଖିବା ସମ୍ଭବ ନଥିଲା । ତଥାପି ଢେର ଉଦ୍ୟମ ହୋଇଛି । ଭାରତୀୟଙ୍କ ଏକତା ଓ ଦେଶ ବିକାଶରେ ନିଷ୍ଠା ହିଁ ସେ ସଫଳତାର ସୂତ୍ର ବୋଲି କହିବାକୁ ହେବ । ଇଂରେଜ ଶାସନର ଫନ୍ଦିରେ ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ହୋଇଥିବା ଭୂଭାଗକୁ ଆମେ ପୁଣି ଯୋଡ଼ିଛୁ, ଅଖଣ୍ଡ ଭାରତ ନିର୍ମାଣ କରିଛୁ । ସବୁଜ, ଶ୍ୱେତ, ନୀଳ ବିପ୍ଲବ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ସ୍ୱାବଲମ୍ବୀ ହେବା ଦିଗରେ ବଳିଷ୍ଠ ସୋପାନ ଚଢିଛୁ । ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଛି, ହାରିଛୁ ପୁଣି ଜିତିଛୁ । କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ଆଜି ମଧ୍ୟ ଭାରତରୁ ଆସିବ ପୁରା ବିଶ୍ୱର ବିଶ୍ୱାସ ଏ ଦିଗରେ ରହିଛି । ଆଜି ମଧ୍ୟ ଗାନ୍ଧିଜୀଙ୍କ ଅହିଂସା ଓ ସତ୍ୟାଗ୍ରହ ଭାରତ ପାଇଁ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକ । ସ୍ୱରାଜର ପରିକଳ୍ପନା ଓ ଗାନ୍ଧି ଅର୍ଥନୀତି ଭାରତର ଆର୍ଥିକ ବିକାଶରେ ସହାୟକ ବୋଲି ତଥ୍ୟ ଭିଜ୍ଞ ମହଲ କହିଛି ।
ତଥାପି ଅନେକ ଅସମାନତା ପରିକଳ୍ପିତ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତର ଛବିକୁ ଅସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ କରି ରଖିଛି । ସମ୍ବିଧାନର ପ୍ରସ୍ତାବନାରେ ନ୍ୟାୟ, ସ୍ୱାଧୀନତା, ସମତା, ଭାତୃତ୍ଵକୁ ଆଦର୍ଶ ଭାବେ ସ୍ୱୀକୃତି ମିଳିଥିଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିର ମର୍ଯ୍ୟଦାର ସହ ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର ଅଧିକାର ଓ ସମାନ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ପାଇବାର ଅଧିକାର ହିଁ ଲୋକତନ୍ତ୍ରର ପ୍ରୟୋଗଶାଲା ଭାରତର ଇପ୍ସିତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ବୋଲି ବିଚାର କରାଯାଇଥିଲା। ଦେଶର ନ୍ୟାୟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଆଗରେ, କେହି ଭିନ୍ନ ନୁହଁନ୍ତି । ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ, ଲିଙ୍ଗ,ବିଚାର,ପଂଥ ସମସ୍ତେ ସମାନ ବୋଲି ନିୟମ ହେଲା । କିନ୍ତୁ ସେ କଥା ଆଜି ବାସ୍ତବରେ ହେଉଛି କି ନାହିଁ ସେ ପ୍ରଶ୍ନ ବାରମ୍ବାର ଉଠୁଛି । ସ୍ୱାଧୀନତା ପରେ ସଂସଦୀୟ ଗଣତନ୍ତ୍ର, ସଂଘୀୟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଓ ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷତାକୁ ରାଜନୈତିକ ଆଦର୍ଶ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରାଯାଇଥିଲା । ଆମ ଦେଶ ସମ୍ବିଧାନର ଏହା ଥିଲା ସବୁଠାରୁ ଗୁରୁତ୍ବପୁର୍ଣ୍ଣ ଦିଗ । ଯାହା ପ୍ରତି ଭାରତୀୟଙ୍କ ଆରାଧ୍ୟ ଧର୍ମର ଧର୍ମଗ୍ରଂଥ ଠାରୁ ଉଚ୍ଚରେ ବୋଲି ମୁକ୍ତ ଭାରତର ନାଗରିକଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଇଥିଲା ।କିନ୍ତୁ ୭୫ ବର୍ଷର ଏ ଅନୁଶୀଳନ ବେଳେ ସେଥିରେ ଅନେକ ଅନ୍ଧାରୀ ଦିଗ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଯାଇଛି ।
୭୫ ବର୍ଷର ହିସାବକିତାବ ବେଳେ ୭୫ର ଜରୁରୀ ପରିସ୍ଥିତି ଓ ୭୫ ବର୍ଷ ପୂର୍ତ୍ତି ବେଳର ଅଘୋଷିତ ଜରୁରୀ ପରିସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟରେ ତୁଳନା କରାଯାଉଛି । କିଏ ବିଭାଜନ ପାଇଁ କଂଗ୍ରେସ ଓ ନେହେରୁଙ୍କୁ ଦାୟୀ କରୁଛି ତ କିଏ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କୁ କାଠଗଡ଼ାରେ ଛିଡା କରିଛି । ଏ ଜାତିର ମହାପୁରୁଷଙ୍କୁ ସଂଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସୁବିଧା ମୁତାବକ ଭାଗବଣ୍ଟା କରାଯାଉଛି । ଅସୂୟା ,ଅସହିଷ୍ଣୁତା ଭାରତର ଛବିକୁ ବିଶ୍ୱ ଦରବାରରେ ମଳିନ କରିଛି । ଗଣତନ୍ତ୍ର ଏଠି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଆଉ ନାହିଁ ବୋଲି ବିଭିନ୍ନ ସୂଚକାଙ୍କ ଦର୍ଶାଉଛି । ଭାରତର ଲୋକ ଖୁସି ତାଲିକାର ଶେଷରେ ରହୁଛନ୍ତି । ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ଏ ମାଟିର ସନ୍ତାନଙ୍କ ପେଟ ଆଜି ଅପୋଷା ରହିଛି । ଦୀର୍ଘ ୭୫ ବର୍ଷ ପରେ ମଧ୍ୟ ୧୪୦ କୋଟିର ର ଦେଶରେ ୮୦ କୋଟି ଜନତା ସରକାରୀ ପ୍ରଦତ୍ତ ୫ କେଜିର ଖାଦ୍ୟାନ୍ନ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ । ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ପାନୀୟ ଜଳ,ଜୀବିକା ସବୁଥିରେ ଘୋର ଅସମାନତା । ରିପୋର୍ଟ କହୁଛି ଏଠି ୧୦% ଲୋକଙ୍କ ପାଖେ ଦେଶର ୯୦% ଧନ । ଆଉ ୯୦% ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନ ବିପନ୍ନ । ସେଥିପାଇଁ ତ ଏ ମହୋତ୍ସବର ଆୟୋଜନ ଅନେକ ଇପସିତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୁରଣ ନହୋଇ ପାରିବାର ବିଫଳତାକୁ ଲୁଚାଇବା ଉଦେଶ୍ୟରେ କରାଯାଉଛି ବୋଲି ସନ୍ଦେହ ହୋଇଛି । ବ୍ୟବସ୍ଥାପିକା, କାର୍ଯ୍ୟପାଳିକା,ନ୍ୟାୟପାଳିକା ଏ ସମସ୍ତେ ଲକ୍ଷ୍ମଣରେଖା ଟପୁଛନ୍ତି ଆଉ ସବୁଠାରୁ ଉଦବେଗର କଥା ଜନତାର ବିଶ୍ୱାସ ତୁଟୁଛି । ତା ପାଇଁ ନିରପେକ୍ଷ କିଏ ଅଛି ସେ ଭରସା ଆଉ ନାହିଁ ।
ଅବଶ୍ୟ କିଛି କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରଗତିର ଧାରା ଅବ୍ୟାହତ ରହିଛି । ଭିତ୍ତିଭୂମି ନିର୍ମାଣ ହୋଇଛି , ଯୁଗୋପଯୋଗୀ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ,ଗମନାଗମନ ଆଦି କ୍ଷେତ୍ର ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସମାଜର ଦୁର୍ବଳ ବର୍ଗ ମଧ୍ୟରେ ଜନସଚେତନତା ବଢିଛି । ମହିଳାଙ୍କ ସ୍ଥିତି ପୂର୍ବାପେକ୍ଷା ଢେର ଉନ୍ନତି ଘଟିଛି । ଶିଶୁମହିଳା,ଦଳିତ,ଆଦିବାସୀ ବର୍ଗର ଅବହେଳା ହେଲେ ସ୍ୱର ଶାଣିତ ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ସାଧୁତା, ସଚ୍ଚୋଟତା, ସ୍ୱଚ୍ଛତା , ନୈତିକତା ଓ କର୍ମସଂସ୍କୃତି ପ୍ରତି ନିଷ୍ଠା ଦିଗରେ ଆମେ ନିମ୍ନଗାମୀ ହୋଇଛୁ । ଦୁର୍ନୀତି,ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ସମୟ ସହ ବଢୁଛି । ଫଳରେ ବିଭିନ୍ନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅସମାନତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇଛି । ଜାତିଆଣ ଭେଦଭାବ ଓ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ମାନସିକତା ଏବେ ବି ଆମ ସମାଜର ବାସ୍ତବତା । ଆଜି ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ବିଶ୍ଵଗୁରୁ କହୁଥିବା ଦେଶରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ଆସିନାହିଁ । ଗୁଣି, ଗାରେଡି, ଯାଦୁ,ମନ୍ତ୍ର, ଝଡ଼ାଫୁଙ୍କାକୁ ତଥାକଥିତ ଶିକ୍ଷିତ ସମାଜ ବି ଭରଷୁଛି ।
ବଞ୍ଚିତ ବର୍ଗ ଆଜି ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିତ, ସମତା, ସ୍ୱତନ୍ତ୍ରତା ଓ ସମଭାଗିଦାରୀତାର ଲଢେଇ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଜାରି ରହିଛି । ଉତ୍କଟ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ, ନିରକ୍ଷରତା, ସାମାଜିକ ଭେଦଭାବ, ଅନେକ ଅମାନବୀୟ ପ୍ରଥା, ପରମ୍ପରା, କୁସଂସ୍କାର ଆଜି ମଧ୍ୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ସମୟ ସହ ତାକୁ ଦୂର କରିବା ଦିଗରେ କିଛି ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କ ସଂଗ୍ରାମ ମଧ୍ୟ ନିରନ୍ତର ଜାରି ରହିଛି । ବିଭାଜନ ଭଳି ବିଷମ ସମୟ ସତ୍ତ୍ବେ ଆମେ ବିଭାଜିତ ନୁହେଁ ତାହା ବୁଝୁଥିବା ମଣିଷ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଅବଶ୍ୟ ସଂଖ୍ୟା କମୁଛି କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର ପୁରା ନିରବି ଯାଇନି । ଗାନ୍ଦି ନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେ ବିଚାରକୁ କିଛି ଲୋକ ଆଜି ମଧ୍ୟ ସାଇତି ରଖିଛନ୍ତି ଓ ତାର ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆଜି ପୁଣି ସୁଯୋଗ ମିଳିଛି, ସମୀକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ଯେ ବିଚାରର ଭିନ୍ନତା ପରାଧୀନ ଭାରତରେ ମଧ୍ୟ ଥିଲା ତା ସତ୍ତ୍ବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପୁରଣର ଅଦ୍ଭୁତ କ୍ରାନ୍ତି ବେଳେ କେମିତି ସମସ୍ତେ ଏକ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ଧାରା ଅବ୍ୟାହତ ରହୁ । ଦେଶର ନାଗରିକ ନିଜକୁ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବିବ ସେ ପରିବେଶ ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଉ । ଅମୃତ ମହୋତ୍ସବ ସମାଜର ସବୁବର୍ଗ ପାଇଁ ବାସ୍ତବରେ ଅମୃତମୟ ହେଉ ।
ସୁପ୍ରିୟା ଦାଶଙ୍କ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରିପୋର୍ଟ 
